Թվում էր, թե մենք լավ ենք յուրացրել մեր անցյալի դասերը: Թվում էր, թե մենք պարզ տեսնում ենք մեր ապագան: Մեր ներկան անհոգ էր և ուրախ. մենք ստեղծում էինք, կառուցում, սիրում՝ չնայելով ոչ մի բանի, անվախորեն, հենց նույն խելացնոր համարձակությամբ, որը դրսևորել էին այն 37 խիզախ նորապսակները, ովքեր, ըստ լեգենդի, ամուսնացան պատերազմի թեժ պահին և ձեռք ձեռքի մեկնեցին ռազմադաշտ: Մենք չէին վախենում ոչ մահից, ոչ ցրտից, ոչ խավարից: Մեզ թվում էր, թե մենք փակ աչքերով կգտնենք դեպի լույս տանող ճանապարհը, քանզի Աստված և արդարությունը մեր կողմից են: Սակայն մի օր կարծես մի քող ընկավ մեր աչքերից. մենք նայեցինք շուրջը և տեսանք միայն կործանված երազանքներ դատարկված տան մեջ: Մի՞թե այդ ամենը լոկ պատրանք էր: Մի՞թե դա ինչ-որ մեկի դաժան խաղն էր միայն: Մենք կանգնած ենք ժամանակների խաչմերուկում. նոր կյանքի ճերմակ ձյունը դանդաղ ծածկում է անցյալի փլատակները, արցուքներ են հոսում մեր նոր բացված աչքերից: Այժմ մենք ամեն ինչ տեսնում ենք, սակայն ո՞ւր պետք է գնանք:
#44 Казалось, мы твердо усвоили уроки прошлого. Казалось, мы ясно видим будущее. Мы бодро и весело проживали настоящее: создавали, строили, любили – с безрассудной отвагой 37-и молодоженов, которые, согласно легенде, обвенчались в разгар войны и бесстрашно, рука об руку, ушли на поле битвы. Нам не страшны были ни смерть, ни холод, ни тьма. Казалось, мы с закрытыми глазами можем найти путь к свету, ибо на нашей стороне Бог и справедливость. Но однажды с наших глаз вдруг спала пелена и оглянувшись, мы увидели лишь разбитые мечты в опустевшем доме. Неужели все это нам только показалось? Неужели все это была лишь чья-то жестокая игра? Мы стоим на перепутье времен: белый снег новой жизни медленно ложится на руины прошлого, пелена слез застилает только-только прозревшие глаза. Теперь мы видим все. Но куда нам идти?
